Op zondag 3 juli gaat de auto de veerboot op naar het noordelijkste eiland Hokkaido.
Het waait flink en het schip gaat behoorlijk heen en weer. Na bijna 2 uur komen we
aan in de stad Hakodate. Ik heb hoog gespannen verwachtingen want dit zou het
wildernis eiland zijn. Vroeger toen de zeespiegel nog laag was zat hokkaido vast aan
siberie en kamchatska , de rest van japan zat aan zuid korea vast vandaar dat de
dieren op deze eilanden heel anders zijn van elkaar. Het klimaat is hier s'winters
ook heel koud. Je schijnt hier op plekken zelfs ook permafrost te hebben. Klink goed
kom maar op... . Op weg naar Sapporo (2 miljoen inwoners) is het nog wat gewoontjes.
Sapporo zelf valt me tegen. Een stille saaie stad en dat had ik niet verwacht.
Na hier eindelijk weer eens fatsoenlijk wat foto's te hebben ge-upload op deze site
maar weer snel vertrokken. Furano is de volgende plek op het programma en hier is
het wel mooi. Het is hier uitgestrekt boerenland in de dalen met velden vol rijst ,
graan en lavendel bloemen. Japanners zijn hier gek op en zijn hier nu ook volop op
vakantie aan het gaaan. Het daisetsuzan National park ligt hier om de hoek en daar
kwam ik natuurlijk voor. Het is zeg maar het Tirol van Hokkaido. Er lig nog wat
sneeuw op de toppen en van een vulkaan komen dikke wolken stoom af.
Geweldig dit , bergschoenen aan en hiken maar. Eerst een beren belletje kopen want
deze soort koe bel laat de bruine beren weten dat jij eraan komt en zij zullen je
dan uit de weg gaan is de theorie. Op weg naar een top (1984 meter) ligt er tot
mijn verbazing nog veel meer sneeuw dan ik dacht wat het natuurlijk alleen maar
mooier maakt. De volgende dag ga ik op een andere plek op zoek naar die grote
bruine beren. Hier heb je een goede kans om ze veilig te zien naar het schijnt.
Eerst flink door het dichte bos lopen en een herrie maken met de bel en in je handen
klappend zodat je hier hopelijk een ontmoeting met de beren uit de weg gaat.
Hier wil je absoluut nog geen beer tegen komen als je leven je lief is. Op de plek
aangekomen is het ineens open en er zijn park rangers aanwezig die een oogje in het
zeil houden. Helaas ligt ook hier nog te veel sneeuw zodat er nog te weinig te eten
is voor de beer. Heel jammer maar het was de tocht meer dan waard. OP weg naar het
noordelijkste punt valt alles in duigen want het regend weer eens en het is ijskoud.
Verder bij het Akan meer aangekomen is het weer een beetje opgeknapt maar de
bergtoppen blijven helaas hardnekkig in de wolken zitten. Ik koop hier 2 marimo
algen bolletjes die hier in het meer goeien. Ze zijn grappig en groeien extreem
langzaam. Over 200 jaar zijn ze van een kleine knikker tot een tennisbal uit
gegroeid. hahaha , dat wil ik meemaken. In het Shiretoko national park aangekomen
is daar nog steeds die hardnekkige bewolking die maar slecht wil vertrekken.
Grrrr , das balen want dit zou het nummer 1 park van japan moeten zijn.
Bij wat meren heb je wandel mogelijkheden maar er zijn hier ook busladingen vol met
herrie makende toeristen (dag beer) en als klap op de vuurpijl is een trail gesloten
omdat er zogenaamd te veel berenactiviteit zou zijn. Morgen is die weer open volgens
de staff. Pffff wat een kutsmoes zeg. Niks aan te doen door naar het noorden van het
park. Bij de Kamuiwakka waterval spot ik op veilige afstand ineens 2 beren.
Een moeder met 1 jarig jong. Potverdomme hier heb ik jaren op gewacht. En neeeeee er
volgt nog een 3e grotere beer op afstand. Ze graven en wroeten alles om. Na een
tijdje komt het tot een ontmoeting van de 3. Net op dat moment komt er weer eens een
wolk van zeemist opzetten. Ik hoor alleen nog maar gegrom en als de mist weer weg is
zijn de beren dat ook. Dan mijn aandacht maar weer op die waterval en die blijkt warm
te zijn van een heet waterbron iets verderop. Geweldig dit heb ik nog nooit
meegemaakt en na de voetjes te hebben opgewarmd weer verder naar de Kushiro wetlands
want die bewolking blijft nog even zo. Hier zie ik zoals gehoopt een paar zeldzame
japanse kraanvogels. Eens bijna uitgestorven maar nu zijn er hier weer zo'n 1000.
En om ze goed van dichtbij te bekijken ga ik natuurlijk ook even naar een
broedcentrum toe. Iets ten zuiden van Sapporo zijn er weer geweldig sissende vulkanen
waar ik me over blijft verbazen en dan ineens is het 17 juli en ben ik weer in
de begin stad hakodate. Ik ben hier jarig en trateer mezelf op sushi en gebak.
Ik pak ook de boot terug naar het hoofd eiland Honshu.
De tijd gaat nu dringen want 75 procent van de reis zit er op. Nog 2 en een halve week.
te gaan.



groetjes allemaal weer van Tjoep.