Als ik uit het meest zuidelijk en niks zeggende stadje Invercargill vertrekt is het meest gure weer tot nu toe aan het verdwijnen. Ik zet meteen door naar Queenstown's omgeving want reisdaar land Mike vd Als ik uit het meest zuidelijk en niks zeggende stadje Invercargill vertrekt is het meest gure weer tot nu toe aan het verdwijnen. Ik zet meteen door naar Queenstown's omgeving want reisdaar land Mike
vd v die me een tijdje gaat vergezellen in NZ. Hij heeft een halfjaartje gereisd in Azie en zijn centen raken op waardoor hij straks genoodzaakt is werk te zoeken. Zover is het nog niet en op donderdag de 16e sta ik bij hem op de stoep. Hij is met een vriendinnetje Dagmar die ook mee wil. Dat is een lastige want in mijn 1tje is het al aardig vol in de auto maar voor uit dan maar. We gaan naar Milford Sound wat naar verluid DE Topspot van NZ moet zijn. De 300 km rit begint mooi , wordt daarna wat gewoontjes en op het eind merken we pas dat het wel eens waar zou kunnen zijn wat ze zeggen. Dat hondenweer van eergisteren heeft hier in zeg maar het augustus van NZ een lekker pak sneeuw op de hoogste bergtoppen gedeponeerd. Inmiddels is het vrijwel wolkenloos geworden dus
fototechnisch gezien is het nu helemaal top hier. De laatste 40 km naar het gehucht Milford Sound is het echt spectaculair mooi aan het worden. Overal zijn er nog watervallen die van de steile bergwanden kletteren en Kea papagaaien die om aandacht en eten bietsen. Als we in Milford een camping willen blijkt dat vol te zitten en moeten weer tig km terug rijden maar dat is hier natuurlijk bepaald
geen ramp. We zoeken een mooie spot aan de Casade Creek , we zetten de tent en koken een maaltijd bij het kampvuur. Met volle buiken genieten we na onder de maanloze en fonkelende melkweg. Het koelt daardoor alleen wel flink af dus goed gekleed verdijnen we in de slaapzakken. Ik ben uiteraard weer vroeg uit de veren vanwege de kou maar zeker ook omdat het prachtig is hoe de zon de dampende
mistflarden aan het verdrijven is. Langs de kreek vind ik overal zeldzaam groenig zand en hier en daar zelfs een groenig strandje. Als de mooiste licht lichtkleuren al weer lang weg zijn komen Mike en Dagmar pas uit de veren. We gaan weer terug naar dat Milford Sound want dat is the place to be. We kijken wat er mogelijk is en Dagmar en ik willen graag vliegen. We weten een 2 persoons tocht te
regelen voor de prijs van een 4 persoons vliegtour. Niet veel later is daar de piloot al en lopen we naar zijn chesna. In no time weten we dat dit inderdaad the place to be is. Fjordland is grofweg 230 km lang en 75 km breed en 1 en al pure wildernis net zoals duizenden jaren geleden. We vliegen door de Milford fjord naar zee en scheren met de vleugels rakelings langs de besneeuwde toppen om
vervolgens weer de diepte in te duiken. Op mijn verzoek vliegen we ook naar de Sutherland falls want dat is met 580 meter hoogte de hoogste waterval van NZ en alleen via de meest beroemde en 4 daagse Milford track te bereiken. De piloot is zo vriendelijk om een paar extra rondjes te vliegen want je begrijpt dat deze hoogste waterval goed op de foto moet komen. Na 35 minuten zet de piloot zijn toestel weer aan de grond en zijn wij een paar centen armer maar een prachtige ervaring rijker. Een hele goede deal zeg ik! Aan de grond is het de beurt aan Mike die een bootcruise door de fjord wil doen. Uiteraard gaan wij mee want wij weten nu beter. Voor omgerekend 43 euro is dit misschien zelfs wel een nog wel betere deal want we zien nu alles buiten in de wind en op het gemakkie net als de luierende zeehonden die op de rotsen liggen te slapen. Als klap op de vuurpijl vaart het schip ook nog eens onder een van de spetaculair denderende waterval door. Na 2 en halve dag in dit fjorden gebied is het genoeg en keren we terug naar Queenstown waar de sneeuw inmiddels al weer van de toppen is weg gesmolten. We laten Dagmar hier achter , zij gaat naar het zuiden en wij naar het noorden.

Daarover de volgende keer meer dus tot dan....

Groeten van Mike en Tjoep