IJskappen en Gletsjers.

Op 21 Juni ben ik in het noorden aan het toeren . Het weer is goed opgeklaart maar nog steeds fris te noemen.
Ik houd de langere kustroute om het bergachtige Trollaskagi schiereiland aan. Het is trouwens in heel IJsland 1 grote bloemenzee
van blauwe lupine's, dus ook hier. Ik heb het er maar druk mee om overal te stoppen om foto's te nemen van dit spectakel. Alle
gebruikelijke fjorden en zijn daarbijhorende watervallen komen weer voorbij. In Olafsfjordur zie ik IJsland van Nigeria verliezen
en verderop bekijk ik de stad Akureyri. Dat is met slechts 18.000 inwoners wel de 2e stad van het land. Het geeft mooi aan hoe leeg dit land eigenlijk is.
Bij het Myvatn meer heb ik weer eens een kortsondige bui maar dat komt eigenlijk mooi uit want ik ben bij de geothermale hotsprings en bubbelende
modderpoelen die je hier hebt. Alles stoomt als nooit tevoren lijkt het wel. Ik ontdek nu pas dat ik de wagen s'nachts gewoon op slot kan zetten ipv alles
open te laten staan. Ik ging er van uit dat er een autoalarm op zat. Dat was in Australie ook het geval en moest ik dat handmatig doen wat bij deze
nieuwe auto niet kan. Maar nu blijkt dat er helemaal geen alarm op zit en doe ik hem toch maar op slot snachts. Niet dat dat hoeft want er gebeurd hier echt niks.
Verder rijdend langs de kust zie je werkelijk overal grote oude boomstammen liggen. Maar je hebt hier helemaal geen grote bomen?. navraag leert me dat die
allemaal vanuit Siberie naar hier zijn komen drijven. In de Dettifoss vallei heeft de plaatselijke rivier een flinke Canyon uitgesleten in het landschap.
Daar buldert met veel geraas een behoorlijke hoeveelheid water tig meter van het randje naar beneden. Ik heb trouwens behoorlijk looptochten gemaakt hier en
omdat het vandaag zelfs 17 graden was had ik het zelfs bloedheet hier. Weer verderop laat ik het noordelijkste (op slechts 1 a 2 km van de poolcirkel) puntje
van IJsland schieten want de weg is slecht en het is daar ook gewoon minder mooi. Mijn persoonlijke noordelijkste puntje ooit blijft nu op ongeveel 25 km van
die poolcirkel staan. Hiervoor was ik al eens op 160 km van de die andere poolcirkel bij Antartica geweest maar nu ben ik weer meer noordelijk dan zuidelijk geweest.
In oost Ijsland aangekomen staat er een stormachtige wind en ik heb op somige plaatsen zelfs moeite om rechtop te blijven staan. Dat maakt de grillige fjorden
hier niet minder mooi maar het voelt weer als vanouds verdomde koud aan. Bij Seydisfjordur komt de autoferrie uit Denemarken aan dus als je wil kan je met
je eigen auto naar dit prachtige maar stervens dure land komen. Je ziet dat trouwens ook best veel mensen uit allerlij landen doen, Nederland en Duitsland spannen de kroon.
Gek eigenlijk dat ik nu nog steeds af en toe de neiging heb om links te moeten rijden, dat is behoorlijk in mijn systeem gaan zitten merk ik. Bij de bergpas van Eyastrahorn draai ik
de bocht om en zie ineens de halve IJslandse zuidkust voor me liggen. Een werkelijk fenomenaal uitzicht op de Vatnajokull ijskap en zijn vele grote en kleine gletsjers krijg ik voorgeschoteld.
Eigenlijk wil ik een verslag gaan schrijven en posten maar het is prachtig weer en wil hier geen tijd verspillen. Dus bij het plaatsje Hofn vergaar ik info en betere kaarten en trek er meteen opuit om van dit moois te gaan genieten.
Het is hier op somige plaatsen veel drukker dan in de rest van Ijsland. Aan de ene kant minder leuk maar ja het is hier dan ook spectaculair mooi dus ik begrijp ze wel.
Uiteraard bezoek ik net als iedereen ook de grootste gletsjer van allemaal en zijn mooie uitkijkpunten op de Ijsbergen maar ik duik ook afgelegen paadjes in naar verlaten gletsjers.
Bij zo'n mooie plek denk ik lekker met mijn drone te gaan spelen. Ik besluit nog dat ik alleen recht omhoog zal gaan want heen en weer vliegen voor betere foto'f heeft geen enkele zin omdat het zo'n ongelooflijk uitgestrekt gebied is.
Op een paar honder meter hoogte verlies ik ineens de verbinding en pas na een paar minuten krijg in die weer terug. Ik zie echter totaal niet meer waar ik ben en de batterij is al kritiek laag dus kan ik
er (zie ik op mijn scherm) nog net een noodlanding uitpersen.
Maar wat nu? dus ik als een dolle en een beetje in paniek op zoek naar mijn lieveling. Hoe ik ook zoek en op de coordinaten kijk, ik vind hem niet. Volgens mij is hij geeindigd in het water denk ik?.
Als de telefoon is ook bijna leeg is staak ik de strijd en ga 2 km terug naar de auto om te overnachten. De volgende morgen met een volle batterij en de meest
accurate coordinaten op zak ga ik nog een laatste poging wagen om hem terug te vinden en jawel het is meteen raak. Gelukkig heb ik hem weer en zal voortaan beter opletten hoop ik.
Met een pak van mijn hart gaat de rit weer verder. Ik loop me verloren naar 1001 mooie plekjes hier, mede door het mooie weer ga ik tot diep in de nacht door en weer heel vroeg op.
Ja slapen en lekker eten doe ik thuis wel, daar ben ik niet voor naar IJsland gekomen. Eenmaal de ijskappen van de zuidkant voorbij slaat het weer om en lijkt het over met de pret.
Het regend de hele dag zachtjes en ik wordt er niet vrolijk van. Er staan echter nog wel een paar hoogtepuntjes op het programma zoals de grootste waterval van allemaal de Gullfoss en
o.a de geisers waar alle geisers in de wereld hun naam aan te danken hebben namelijk de Geysir geiser. die doet het trouwens sinds 1916 alleen nog maar na grote aardbevingen. de laatste keer was dat in het jaar 2000.
Gelukkig is het buurjongetje van deze luie geiser wel lekker bezig en 120 meter verderop spuit hij of zij om de paar minuten tig meter hoog. Van die Gullfoss waterval beweren ze hier
dat hij net zo groot is als de Niagara watervallen in Amerika is. Dat weet ik niet maar ik hoop dat binnen een paar jaar voor jullie te kunnen gaan uitzoeken.
Omdat het zo'n kolere weer is tik ik eindelijk dit verslag met hoofdletters en punten omdat ik daar alle tijd voor heb.
Eenmaal weer in reykjavik aangekomen zoek ik de laatste dingen op die ik nog wilden zien zoals o.a. het huis waar Ronald Reagan en Michael Gorbatchov de koude oorlog staakte.
Ik zie een aantal kwartfinale wedstrijden van het WK in Rusland en ik ga strakjes denk alvast op weg naar het vliegveld toch even naar die wereld beroemde
Blue Lagoon want ik kan wel een huidverzachtend badje gebruiken. Morgenochtend 2 juli zit het er weer op en IJsland is samenvattend een geweldig mooi land met een behoorlijk kut klimaat.
Ik heb hier trouwens 198 liter diesel moeten tanken maar daar kreeg ik ongeveer 4700 kilometertjes voor terug. Heel netjes dus 1L op 23,5km

Rest mijn niks om jullie weer te bedanken voor het volgen van mijn vakantie en tot de volgende reis.

groetjes van Tjoep.

middernachtzon in de fjorden

na mijn vorige verslag te hebben gepost vanuit het plaatsje borgarnes ga ik kloksgewijs een ronde om ijsland heen maken.
uiteraard pak ik ook het schiereiland snaefellsnes mee en daar krijg ik geen spijt van. het weer is best wel op geklaard
alleen blijft het mede door de straffe wind verdomde koud. opeens duikt er een mooie kleine vulkaankrater in een weiland op prive terrein op.
nou jah, als ik niet naar de krater toe kan dan kan mijn drone dat natuurlijk wel dacht ik. gelukkig gaat alles goed ondanks de iets
te harde wind en keerd mijn kleine vliegmachine met mooie foto's weer veilig terug. dat was nog wel even spannend want mijn nieuwste
speelgoed heeft duidelijk grenzen met wat hij aankan. de rit rond het schiereiland is werkelijk fantastisch met ongekend mooie bergen,
vulkanen met ijskap,watervallen in alle soorten en maten,steile kliffen,uigestrekte lavavelden etc etc. na een lange wandeling zag ik een
etenskraam staan en dacht laat ik dat eens doen want dat is weer eens wat anders dan het goed betaalbare water en brood wat ik voornamelijk eet.
eigenlijk zonder te kijken naar de prijs bestel ik een portie fish & chips. dat is dan 1900 kronen zei de vriedelijk verkoopster met een
dikke smile op haar gezicht. what the fuck, het word me weer eens pijnlijk duidelijk hoe duur dit land eigenlijk is.
omgerekend ongeveer 15 euro tik ik af voor een bakkie patat met 2 stukkie's vis. kolere zeg dat is de laatste keer dat ik zo maar iets bestel.
ik hou het nog wel ff vol met water en brood denk ik. later op de avond vallen er na een mooie zonnige dag wat spatjes water uit de lucht.
precies eigenlijk als ik bij de mooie kirkjufell (463m )berg ben. ik besluit mijn geplande beklimming ervan op te geven en mij drone maar in te zetten.
al gauw hierna zet ik de wagen ergen langs de kant van de weg te zetten en te gaan slapen. de volgende dag vertrek ik al weer vroeg voor een lange
rit naar de westfjords van ijsland. het begint allemaal wel aardig maar al gauw word het weer adembenemend mooi. in sommige fjorden blijken
verrassende stranden en heuse duingebieden te liggen. bij het meest westelijke puntje van ijsland (europa) heb je de latrabjarg.
dat zijn wonderlijke steile kliffen waar veel vogels op dit moment veilig voor de vos hun ei uitbroeden. o.a. de grappig mooie papagaaienduikers
zijn hier aanwezig. na dit birdwatchingfeest duik ik alweer laatgeworden in een gratis heetwaterbron (45'c) in. ik ben er niet alleen, mede
omdat de zon ook nu het al middernacht is natuurlijk nog lekker schijnt. het is al 01:00 uur als ik nog bij een indrukwekkende waterval sta
te genieten met nog meer toeristen die er ook geen genoeg van kunnen krijgen. hierna hou ik het wel voor gezien en gooi mijn auto weer lukraak
ergen aan de kant van de weg om een paar uurtjes te slapen. en dan is het ineens alweer woensdag als de hornstrandir op het programma staat.
althans dat is de bedoeling want het is het meest afgelegen stukje wildernis van ijsland en omdat het vandaag een prachtige dag is met een strak
blauwe lucht haast ik me naar de infobalie van het toeristen kantoor in het plaatsje isafjordur. helaas zijn er geen dagtochten mogelijk vandaag
en zelfs geen scenic flights. helaas pindakaas, ik wist dat het niet makkelijk zou worden. (google trouwens maar eens hornstrandir voor de foto's
en je weet waarom ik hier van baal) geen nood want ik verken het gebied hier en de rit gaat verder langs talloze fjorden uiteindelijk naar de
oostkant van de strandir coast. vanuit hier zie ik de middernachtzon die pal in het noorden heel laag aan de horizon staat. tussen 01:00 uur en
02:00 uur staat hij op zijn laagst maar raakt nog net niet de waterlijn aan de horizon. het is magisch om te zie hoe de zon horizontaal naar het
oosten schuift en weer langzaam uit het dal kruipt. te meer ook omdat ik bij een heetwaterbron sta en nog meer mensen in hun badkleding naar dit
natuurfenomeen zitten te kijken. ik dacht vroeger trouwens dat alleen ten noorden van de poolcirkel dit te zien zou kunnen zijn maar ik ben toch
echt 31 km ten zuiden van die poolcirkel. ik heb het uitgezocht en doordat de aarde niet perfect rond is is dit ook iets ten zuiden ervan mogelijk.
die poolcirkel is eigelijk aleen maar een geografische lijn die de schuinstand van de aarde weergeeft. de volgende dag is het kolere weer met
regen en harde wind. mooi tijd om dit verslag te tikken en weer up te loaden toch ?  ik ben nu op de helft van mijn vakantie en de volgende keer
meer over het noorden en oosten van ijsland.
groeten van tjoep.

ps ik schrijf niet met hoofdletters want daar heb ik geen tijd voor. sorrie.

ijskoud in ijsland

Op donderdag 17 juni stap ik met een dikke koffer met slaapzak/kussen en een warme deken het vliegtuig in naar mijn 69e land te weten ijsland.
bij een frisse aankomst word ik meteen opgehaald en krijg een geboekte huurstationwagon mee.
ze proberen me een dure extra verzekering aan te smeren maar ik gok er op dat er geen zandstorm komt of een steen door de ruit gaat.
hup in de auto en op naar de hoofdstad. daar aangekomen meteen naar de shoppingmall en eten en spullen kopen.
alles is lekker duur hier en een gas cilinder past niet op mijn brandertje.
nou dan toch geen warm eten, zo gek lang ben ik hier nou ook weer niet. meteen even kronen pinnen en ik ga aan de slag om de ramen te verduisteren met karton en zwart papier.
normaal doe ik dat omdat ze mij dan snachts niet zien slapen maar hier doe ik dat voornamelijk omdat in het donker slapen beter is.
als ik klaar ben met het karweitje blijkt het al half 1 snachts te zijn maar het is nog volop licht. ik zoek een parkeerplek bij een zwembad en als ik om
een uurtje of 3 eruit moet van de kou en om ff te pissen schijnt de zon al weer. brrrrrr dit is niet ideaal en mijn 4 keer zo dure luchtbed als in
nederland loopt ook langzaam leeg. door het koude en slechte weer nou blijf ik vandaag en morgen in en rondom reykjavik hangen zodat ik later in het noorden
enigzins goed uit te komen met het weer. het vriest en sneeuwd de komende dagen in het hoge noorden vandaar. ik rijd een rondje om het schiereiland
hier en passeer wat geysers, vulkanen, lavavelden, prachtige kliffen, de blue lagoon waar ik niet inga omdat het duur en overvol is. mij is geadviseerd om het ergens heetwaterbronnen
te bezoeken waar je het rijk alleen hebt en misschien wel gratis in de natuur.bovendien kom ik zeker nog terug hier dus alle kansen nog.
ik ben nog nooit in noord amerika geweest maar je hebt hier 2 tectonische platen namelijk de europeese en de noord amerikaanse plaat. door heel ijsland heen
kan je dus op geologisch gezien 2 verschillende continenten staan. grappig voor op de foto's. het is inmiddels 1 minuut over 12 als de zon onder gaat en
zoek weer een plekje in de leegte hier. de volgende dag is het echter heel koud en nog veel guurder. het waaid, regen hard en is maar 7 graden.
ik heb het koud tot op het bot. gelukkig heb ik thermo ondergoed bij me anders was ik gelijk weer naar nederland terug gegaan, brrrrrr.
om 13:00 uur plaatselijke tijd gaat de wedstrijd argentinie-ijsland vanstart op het wk. ergens op een plein kijk ik met de ijslanders de wedstrijd.
ze zijn wat tam vind ik maar volgens mij zijn de fanatiekste in rusland. het wordt 1-1 en dat is een goede uitslag. leuk zo kan ik straks nog meer wedstrijden gaan kijken bij de vikingen.
na een dutje op de dag want het regent nog steeds, is het droog geworden en ga ik naar het noorden vertrekken. als 1e ga ik langs thingvellir. hier zijn ook weer van die grote scheuren in
de aarde die met 2 cm per jaar wijder worden. game of trones is hier ook opgenomen. ik maak van de gelegenheid gebruik om lekker met mijn drone te gaan vliegen.
met dat ding heb ik een prachtig uitzicht over al die scheuren en maak mooie foto's. weer ergens bij een waterval probeer ik weer een koude nacht door te komen. (of liever gezegd dag).
op zondag de 17e is het onafhankelijkheids dag in ijsland maar ik merk er niks van want ik ben in de natuur. ijslands hoogste (198m) waterval staat op het programma.
het is de glymur waterval, je moet maar eens googlen. man man man wat is die wandeling geweldig. bovendien is het zonnig geworden en met 15 graden vind ik het zowaar warm worden.
mij hoor je niet meer klagen want de rit gaat verder langs de adembenemende ijskap van langjokull. het autorijden is zoiezo een feest hier vanwege alle wisselende uitzichten.
ik tank ook voor de 1e keer, was niet nodig maar ze zeggen dat je beter voor de zekerheid snel weer vol te gooien. ik blijk 1l op 22 km te rijden dus dat is hoopgevend.
in borgarnes tik ik dit verhaal voor jullie en het volgende verslag gaat over het snaefellsnes schiereiland en de afgelegen westfjords.

Strand strand en nog eens strand.

Beste reismee lezers, hier is dan alweer het laatste verslag van mijn 10 weken vakantie in Nieuw Zeeland. Wie goed opgelet heeft die zag natuurlijk dat alleen het relaxe Northland nog over was. Relax want er zijn zwarte,goudgele en witte stranden. Soms totaal verlaten en soms afgeladen met zwemmers en surfers. Hier en daar beklim ik 150 meter hoge duinen en basalt restanten van lang uitgestorven vulkanen. Ergens onder weg zie ik een Jan van Genten kolonie en kom ik langs het grootste Kauri bos van het land. De grootste was idd een kneiter van een boom en naar schatting 2000 jaar oud. Er waren trouwens ergens anders ook oer oude kauri-stammen uit een zuurstofloos moeras bloot gelegd van nu 100.000 jaar oud. Uiteraard heb ik nu een piepklein stukje oeroud hout in bezit. Bij The Bay of Islands heb ik een boottour gedaan naar de spectaculaire "Hole in the Rock" Niet alles is rozengeur en manenschijn want de accu of startmotor is het de laatste dagen soms langzaam aan het begeven van mijn oude Toyota Corolla uit 1999. Gelukkig is het vaak niet al te moeilijk om hem dan van een heuvel af te laten rollen en de zwaarte kracht zijn werk te laten doen. De 1 na laatste dag doe ik het heerlijke surfdorpje Piha nog een keer over want het ligt tenslotte maar 25 km van Auckland af. En zo is het ineens de laatste dag vandaag Maandag 27 Maart , Ik lever vandaag de auto in en ga nog naar de dierentuin en de plaatselijk euromast (die Skytower heet) en dan zit het erop wat betreft 11.400 km in mijn 68e land. Het was leuk en mooi en met Mike erbij ook gezellig. Ik hoor trouwens van hem dat hij goed knaken aan het verdienen/sparen is en het naar zijn zin heeft. P.s. ik heb Mike's gouden steen aan stukken gehakt en alle Pyriet eruit gehaald, stel je toch eens voor dat het toch echt is? ;-) Straks om 23.59uur vlieg ik terug naar mijn 67e land en dat is Hong Kong/China om daar weer een hele dag te bekijken wat ik op de heenreis niet had gezien en een woensdag ben ik dan weer in nederland om Timewarp mee te maken en Feyenoord hopelijk te zien winnen in de aRENa. Ik blijf dan ook een tijd in Nederland en dus voorlopig geen reizen meer denk ik tot 2020/2021. Maar dan ga ik helemaal los zoals nooit tevoren dus niet getreurd.

Ik groet u allen nog 1 keer en ik vond het fijn dat je me volgde.

Tjoep.

Mount Doom

In de verte zie ik hem al liggen, Mount Ruapehu. Met zijn 2797 meter is hij de hoogste van een groepje vulkanen bij elkaar. De top zit natuurlijk zoals zo vaak weer eens in de wolken maar laat in de middag trekt de lucht ook daar open. Helaas te laat om nog een rondje om de krater rand te kunnen maken. De volgende dag sta ik vroeg op om de Tongariro Alpine crossing te lopen maar helaas zitten de toppen weer stevig in de wolken. Eenmaal in de mist ruik ik de zwaveldampen uit de kraters omhoog komen. Helaas zie je er door de mist niet al te veel van. Hoewel ik nog wat extra uren blijf hangen in de hoop dat de lucht toch opklaart gebeurt dit niet. Het heeft dus ook geen nut om de top van de spookachtige Ngauruhoe vulkaan te beklimmen. Deze vulkaan was Mount Doom in 1 van de "Lord of the rings" films. Na 25 km lopen geef ik het op en de volgende dag is het zelfs nog slechter weer geworden. Dan maar naar de volgende plek toe toch? Via de Forgotten world highway kom ik bij weer een andere vulkaan (Mount Taranaki 2518) uit. Echter Het slechte weer heeft heel Nieuw Zeeland in de greep met regen,regen en nog eens regen. Op de radio hoor ik over overstromingen in het noorden en zelfs Premier Rutte komt langs in het nieuws ivm de verkiezingen in NL. Hij speelt de angstkaart weer eens sluw uit. De regen blijft 2 dagen aanhouden en ik kan dus ook al weer niks met deze vulkaan, grrrrr. Geluk bij een ongeluk is dat bij de Waitomo grotten de watervallen nu op zijn best bulderen en de glowworms in deze vochtige omstandigheden ook op zijn best doen. Glowworms zijn inseckten in de verpoppings fase die er wormachtig uitzien. Hun maag licht in het donker groenblauw op om prooidieren te lokken. Een beetje zoals vuurvliegjes ook doen. het is een betoverende aanblik die zich amper laat filmen of fotograveren door een amateur als ik. In de buurt wip ik toch weer langs bij een Kiwi beschermhuis want ze zijn zo speciaal om te zien. Ze hebben er zelfs ook de Blue Duck die in elke natuurfilm over NZ steevast te zien is. Vlakbij Auckland is het nog lekker effe pootje baaien in een hotspring aan het strand. En zo zit ik op dag 60 van mijn vakantie in Auckland de verkiezingsuitslag te bekijken en zie dat onze nederlandse Trump weer de grootste is geworden. Handige jongen de Rutte, liegen en bedriegen glijdt zo van hem af. Aan Teflon Mark lijkt niets te plakken. Volgende verslag zal de laatste alweer zijn. Niet spannend denk ik maar wel heel lekker strandhoppen voor mij.

Groeten weer van Tjoep.

Only the lonely...

Na mike dus afgezet te hebben bij zijn nieuwe werkgever in de Canterbury provincie rij ik terug naar het noorden. Bij het plaatsje Kaikoura merk ik niet zo veel van de aardbevingsschade van de aardbeving van een klein jaartje terug. Hier een daar zijn er wat huisjes beschadigd en een aantal wegen zijn wat verschoven. De mooie kustweg naar het noorden is helaas gesloten want daar zijn stukken van verdwenen en reparatie gaat nog jaren duren. Ik kom hier voor de walvissen en de mooie omgeving. Van de mooie omgeving zie ik niet al te veel want de hoogste bergen zitten uiteraard in de wolken en hoe ik ook door mijn verrekijker tuur, geen walvissen. wel zeehonden en een verdwaalde albatros. Om niet al te ver om te rijden duik ik een stuk terug bij Hanmer springs de Kaikoura inland "Archeron road" op. Deze ongeveer 200km lange onverharde weg bestaat eigenlijk alleen maar omdat hij als onderhoudsweg dient voor de hoogspanningsmasten die hier door de vallei lopen. Het is er dor en desolaat en ik vind het dan ook heerlijk om hier alleen te zijn en 100% mijn eigen ding te doen. Ik rij van berg naar berg en passeer een handvol zogenaamde boerderijen waaronder de grootste (10.000 koeien op 1800km2) van het land. Google maar eens "Molesworth station". Bij Blendheim kom ik weer in de bewoonde wereld en het is alleen maar wijndruiven plukken wat hier de klok slaat. Mij niet gezien en ik knal door naar mijn begin plek van het zuidereiland het plaatsje Picton. De ferry licht al klaar en ik kan meteen mee of pas met die van vanavond. Ik zie er uit als een sloddervos en zou mezelf eigenlijk effe willen opknappen maar geen tijd want het is zaterdag en wie weet is er dus wat te doen aan de overkant in Wellington. En dus in no-time zit ik aan boord van de ferrie die notabene in 1995 gebouwd is bij van der Giessen de Noord in Krimpen a/d ijssel. Nou jah zeg, in die tijd was ik portier en mobiel surveillant bij Giessen dus het voelt eigenlijk een beetje mijn boot. Na precies 5756 km in 35 dagen zuidereiland gaat het avontuur weer verder op het noorder eiland. In Wellington blijkt een muziek festival bezig te zijn en er valt heel wat af te struinen. Ik zie er nog steeds uit als een zwerver en jawel ik wordt zelfs aangesproken door een voorbijganger of ik dakloos ben? hahaha nou dat is me nog nooit overkomen. De boodschap is duidelijk maar een douche plaats is morgen pas weer open dus nog maar effe schijt hebben aan deze situatie. Als ik de volgende dag weer fris en fruitig ben durf ik de gratis muzeums hier in de hoofdstad weer in;-) Weer verder naar het noorden heb je Kapiti eiland wat bekend staat om zijn oorspronkelijke natuur. Alle dieren zoals konijnen,fretten,katten,muizen enz enz wat hier niet hoort is verwijderd waardoor de eigen Nieuw Zeelandse fauna het hier goed doet. Ik wilde hier best heen maar vanwege het slechte weer is er nauwelijks belangstelling voor en dus geen tour de komende dagen. Ik hoor trouwens iedereen klagen over de slechte zomer tot nu toe. Met de regen valt het nog wel mee maar fris tot koud is mij ook wel opgevallen. Ik ruil Kapiti eiland in voor een in de buurt gelegen Kiwi huis. Ik heb er nog nooit 1tje gezien dus mag deze kans niet missen. Ze hebben er 2 en wat zijn deze vreemde voggels grappig en intressant. Wie weet spot ik er nog wel 1tje in het wild? Weer verder naar het noorden op tig km afstand zie ik ze al liggen. De boven alles uitstekende vulkanen uit de "lord of the rings" De volgende keer meer hierover.

Groeten weer van Tjoep.

Goudkoorts !!!

Terwijl de alpen in de wolken zitten en er dus niets van seightseeing terrecht komt gebruiken we onze tijd met andere dingen. We googlen naar "Goud herkennen" en raken er helaas van overtuigt dat er geen echt goud in onze gevonden en zware steen zit maar pyriet. Pyriet is een vrij waardeloos metaal wat een beetje op goud lijkt. Het word ook wel klatergoud of gekkengoud (foulsgold) genoemd. Het laat zich raden waarom? Dat is wel effe een domper voor ons want we rekende ons al aardig rijk en leden al een beetje aan de goudkoorts. Dat betekend dat mike weer gewoon zal moeten werken binnenkort en dat merk ik ook aan zijn houding. De volgende dag is de lucht weer geklaart en mijn seightseeings doel in NZ moet natuurlijk gewoon weer verder gaan. Ik wil iets doen in de alpen hier dus of een senic vlieg/heli flight of een heli-hike op de franz josef gletjer. Na wat financieel wikken en wegen wil een licht twijfelende Mike toch de heli-hike doen. Hij heeft nog nooit in een heli gezeten vandaar. We Boeken een plaats voor laat in de middag en beginnen vast met het lopend verkennen van de gletsjer bij de uitkijkpunten. Mike heeft duidelijk zijn dag niet. Hij canceld toch maar zijn heli-hike, hij is met zijn gedachte alleen maar met werkzoeken en andere dingen bezig. Zijn telefoon is zijn grootste vriend en zit voortdurend op de wifi te kijken hoeveel like's die al heeft op facebook en zanikt hij over wat hij op zijn brood wil. Dat van zijn werk kan ik heel goed begrijpen (ik zou waarschijnlijk hetzelfde doen) maar dat andere gaat er bij niet zo goed in en zeg hem dat ook. Hafijn effe later zit ik alleen in de heli die me dropt op de gletsjer voor een wandeling aldaar. Het is prachtig op de gletsjer en een paar centen armer maar met een geheel nieuwe ervaring rijker kom ik voldaan weer terug. Eenmaal verder naar het noorden wil Mike en ik eigenlijk ook wel op een Kiwivogel tour. Het is een behoorlijk unieke tour naar de zeldzaamste (450 stuks) Kiwivogel van de 5 soorten die er zijn. Hij komt alleen maar voor hier in Okarito. Helaas zit de tour al voor een paar dagen vol en daar kunnen we natuurlijk niet op wachten. We proberen onze eigen zoektour als het donker is maar dat geluk hebben we natuurlijk niet. Weer verder komen we langs vele oude goldrush dorpjes en zelfs nieuw geopende goudmijnen. Meteen slaat de goudkoorts toch weer bij ons toe. We kopen een goudzeefpan en starten driftig me graven in de kreken. Alles wat we vinden is zo miniscuul dat het niet de moeite waard is. En misschien is het wel dat verdomde pyriet pffffff. Greymouth (13.000 inw) is de grootste plaats van de hele westkust (31.000 inw) en hier is dus goede wifi en computers in de bibliotheek. Ik spoor mike aan om werk te zoeken en te solliciteren. Hij gooit er tig sollicitaties uit en we reizen weer verder naar Kaikoura waar recentelijk een aardbeving is geweest. Misschien/waarschijnlijk moet daar veer werk worden verricht. Onderweg zoeken we uiteraard naar goud want een klein fortuin vinden zou wel heel welkom zijn voor ons allebei natuurlijk. Het is eigenlijk gekkenwerk en met dat geluk van Mike valt het ook wel mee dus. In Hanmer springs heeft Mike beet. Nee geen goud maar hij lijkt een baan in de Landscaping gevonden te hebben, gelijk beginnen en minimaal 20 dollar per uur en 50 uur in de week. Bovendien kost en inwoning inbegrepen en afgelegen van feestgelegenheden. Zo kan hij maximaal gaan sparen. Ideaal dus en ik ben bereid om een stukkie om te rijden richting Christchurch om hem bij zijn nieuwe baas te droppen. Deze kans mag hij niet missen vandaar. Na ferme handdruk neem ik afscheid van Mike. Het ga je goed en misschien zie ik je over een paar maanden of wie weet over een paar jaar weer. Al met al is Mike een 2 weken (1900 km) gezellig met me meegereden maar nu rij ik weer heerlijk in mijn 1tje richting Kaikoura. Daarover het volgende verslag weer meer van "Me Myself and I"

Groeten weer van tjoep.

Dracula's of the westcoast (goldcoast)

Beste lezers , hier alweer een volgend verslag en wat voor 1tje. 1tje die hopelijk alle andere verslagen overbodig maakt. Nadat we Dagmar in Queenstown hebben achter gelaten slapen we 10 km buiten de stad op 1 van de vele goedkope en alweer leuke camping van de DOC (department of concervation). wildkamperen in een NP of zeer toeristische plek mag niet en levert een boete van 200 tot 500 dollar op vandaar. We kunnen daar gaan goudzoeken met een goudschaal enzo maar we besluiten dat maar niet te doen want mike voelt aan zijn water dat hij ergens anders meer geluk zal hebben. We gaan namelijk op weg naar de westkust wat vroeger ook wel de goudkust werd genoemd. We komen langs allerlei wijngaarden en wintersport plaatsjes waar Mike alvast informeerd naar werk voor nu en straks in het komende skiseizoen. Er zijn hier vele aktiviteiten zoals raften,canyoning,bungee jumping,rotsklimmen,parachute springen enz. enz. Als je wilt kun je je geld hier in een week er doorheen jagen. Als we de Haastpass willen oversteken zitten we meteen in de mist en miezer regen. Mike's geluk kan daar zelfs niks aan veranderen want deze kant van NZ is nou eenmaal 1 van de natste plekken op aarde. We zien daar in tegen nu wel de groene mosbossen van hun mooiste kant. In het plaatsje Haast informeren we naar de fjord pinguin's maar ons geluk laat het alweer afweten want het is niet het seizoen. Ze zijn op zee en komen pas in maart aan wal ok te ruien. We gaan toch effe een kijkje nemen want misschien hebben we geluk en zien we een 1e vroege vogel van deze zeldzame vogel arriveren. Eenmaal op het zand worden we opgewacht op honderden zo niet duizenden hevige jeuk veroorzakende zandvliegen/sandflys die hier ook wel "Dracula's of the westcoast" worden genoemd. Tot nu toe viel het naar onze overtuiging best mee met die beestjes maar hier worden we aangevallen en opgevreten. We houden het een paar minuten uit en vluchten van de Pinguin plaats weg. Had ik maar beter naar Merel (1 van mijn vaste lezers) geluisterd want zij had me hier al voor gewaarschuwd en ik dacht dat dat wat overdreven was. (sorry merel je had gelijk). Eenmaal weer verderop en staan we op een prachtige camping aan Lake Paringa waar ik s'ochtends een voor mij nieuw weers fenomeen zie , Een soort mist regenboog. Geluksvogel mike stapt uitgerekend nu geheel tegen de gewoonte in wat vroeger uit zijn tent dan dat hij dat gebuikelijk doet en ziet nog net een staartje van dit bijzondere fenomeen. Met een strakblauwe lucht gaat de rit weer verder naar de alpen waar ineens Mount Cook opduikt. Met 3754 meter hoogte is dit voor Mike een peuleschil want hij zat 5 maanden geleden nog op 5300 meter hooogte op Basecamp Mount Everest. We duiken meteen het Fox gletsjerdal in om deze vanaf een uitkijkpunt te gaan bekijken. Daar aangekomen blijkt die optisch wat kleiner te zijn dan hij in werkelijkheid is en ook nog eens met linten afgezet waar je wel en niet mag staan. Al met al een mindere ervaring vinden we beide. Ik stel voor om wat andere uitkijkpunten te gaan bekijken maar mike is hier moeilijk enthousiast voor te krijgen. Na hem overtuigt te hebben dat dit toch echt 1 van de mooiste plekken van het land schijnt te zijn is hij om. Mike verschilt in vele opzichte van mij. Zo is hij Bourgondier en ik niet, is hij flierefluiter en ik niet, denkt hij alleen aan vandaag en ik niet, heeft hij alle tijd van de wereld en ik niet maar bovenal heeft hij heel vaak geluk en ik niet. Met camembert en een fles wijn in de hand gaan we dan toch naar de andere uitkijkpunten van de Foxglacier. Deze zij echter afgesloten vanwege een zeer grote rotslawine van een tijdje geleden die alle paden heeft weggeslagen. wij laten ons hierdoor niet door van de wijs brengen en stappen over de afzetlinten heen. Over de nu brede rivierbedding zoeken wij ons een weg naarboven en ik leg mike uit dat er nu nieuw jade en misschien wel goud gevonden kan worden vanwege deze verse rotsen die flink zijn omgewoeld. Na een kleine siesta van onze bourgondier bij het prachtige uitkijkpunt keren we al zoekend en speurend naar edelstenen weer terug. In eens krijst mike het uit "WAT IS DIT , DIT IS GOUD" Hij is gestuit op een 20 kilo zware steen die vol zit met goudgele stukjes metaal lijkt het. Althans dat denken we allebei, wat anders kunnen deze fonkelende stukjes zijn? De goudkoorts slaat meteen toe en we speuren driftig naar nog meer stenen vol goud maar dat blijkt gekkenwerk. We markeren de vindplaats op Gps en nemen de steen al dromend van de jackpot mee naar de wagen en verstoppen hem zorgvuldig uit het zicht van eventuele kapers. Een beetje bekomen van de ergste (goud)koorts gaan we weer verder met onze reis want we kunnen de kostbare steen waarschijnlijk pas in het grotere dorp Greymouth laten checken op de echtheid en hoeveelheid goud erin. Als we bij de iets noordelijker gelegen en iets grotere Franz Josef Glacier aankomen is er wat bewolking en we gokken erop dat de dag erna beter weer zal geven zodat we een vliegtuig/helicopter of een gletsjer tocht zullen gaan maken. Helaas gokken we verkeerd want het zit potdicht. Potverdomme Mike wat is er met je geluk aan de hand? Volgend verslag zullen we hopelijk financieel positief nieuws kunnen gaan onthullen en jullie zijn uiteraard de 1e die dat dan horen. Wordt het werken of reizen voor Mike?

P.s. Hopelijk kan ik ook wat foto's er bij uploaden zodat jullie misschien ook wat goudkoorts krijgen ;-)

Groeten van Mike en Tjoep.

(bedankt trouwens voor alle reactie's de laatste tijd)